Παρουσιαστής

Υπάρχουν τόποι που δεν επισκέπτεσαι απλώς — σε προσκαλούν. Σε προκαλούν. Και όταν φύγεις, έχουν ήδη κατοικήσει μέσα σου. Η Ιορδανία είναι ένας τέτοιος τόπος. Δεν σε εντυπωσιάζει μόνο. Σε αγγίζει με τρόπους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Είναι η χώρα όπου η πέτρα θυμάται, η έρημος ψιθυρίζει ιστορίες, και η κάθε μυρωδιά μοιάζει με προσευχή.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να φτάσει στην Πέτρα και να μην νιώσει μικρός μπροστά στη δύναμη του χρόνου. Η “ροζ πόλη”, λαξευμένη στο βράχο από τους Ναβαταίους, στέκει σαν να περιμένει κάποιον που ξέρει να κοιτάει πίσω από τα φαινόμενα. Το πέρασμα στο περίφημο Siq, το στενό φαράγγι που οδηγεί ξαφνικά στο μεγαλείο του Al-Khazneh, κόβει την ανάσα. Δεν είναι μόνο το θέαμα — είναι το συναίσθημα ότι περνάς μέσα από την Ιστορία, σχεδόν χωρίς άδεια.

Από εκεί, ο δρόμος μπορεί να σε οδηγήσει στο Wadi Rum, την Κοιλάδα της Σελήνης, όπου η έρημος γίνεται κινηματογραφικό σκηνικό, αλλά δεν είναι ψεύτικη. Είναι αληθινή, είναι άγρια, είναι αρχαία. Ένα τοπίο που ακουμπάει την ψυχή. Κάθε ανατολή και κάθε δύση του ήλιου αλλάζει τα χρώματα του ουρανού και της άμμου. Εκεί νιώθεις τι σημαίνει να έχεις τον ουρανό πιο κοντά σου. Μπορείς να διανυκτερεύσεις σε παραδοσιακές βεδουίνικες σκηνές, να φας μαγειρεμένο mansaf με τα χέρια, και να κοιμηθείς κάτω από άστρα που μοιάζουν πιο φωτεινά απ’ ό,τι ήξερες ποτέ.

Και ύστερα είναι η Αμμάν. Μια πόλη που δεν χρειάζεται να φωνάζει για να ακουστεί. Περπατάς στην παλιά αγορά, το παζάρι, και μυρίζεις θυμάρι, κάρδαμο, καφέ, κεχριμπάρι. Οι ντόπιοι σου μιλάνε με τα μάτια. Το street food, τα φρέσκα φαλάφελ, ο χούμους, το mutabbal – δεν είναι απλώς γεύσεις, είναι μνήμη. Και όταν φτάσεις στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο ή στην ακρόπολη της πόλης, κοιτάς την Αμμάν να απλώνεται μπροστά σου σαν μια υπόσχεση: ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο σου έχουν πει.